در کمپ پناهجویان موسوم به «انکر» در آلمان چه می‌گذرد؟
۱۳۹۸ اردیبهشت ۲۶, پنجشنبه
پناهجویان در یک اردوگاه موسوم به «مرکز انکر» در نزدیکی مونشن مدعی اند که تحت شرایط «غیرانسانی» زندگی می‌کنند. «انکر» نام اختصاری مرکزی است که کل روند ثبت نام، رسیدگی به دوسیه پناهندگی و بازگشت پناهجویان در آنجا صورت می‌گیرد. این پناهجویان مدعی اند که در دستیابی به خدمات صحی با مشکل مواجه اند و تا زمان رسیدگی به دوسیه شان حق کار ندارند.
بسیاری پناهجویان ساکن این مرکز از ترس این که با مقام‌های اداره مهاجرت جنجال پیدا کنند یا در روند رسیدگی به دوسیه شان مشکلی پیش بیاید، به شرط فاش نشدن نام شان حاضر به مصاحبه با دویچه وله شدند. این پناهجویان در خارج از این مرکز به خبرنگار دویچه وله توصیف کردند که اتاق‌های شان تنگ اند، تنشاب‌ها کثیف اند، تلاش به خودکشی وجود دارد و در کانتین این مرکز همواره درگیری صورت می‌گیرد.
چهار پناهجوی ساکن این مرکز که با دویچه وله صحبت کردند، اکثر شان از جنوب صحرای افریقا به آلمان آمده اند. آن‌ها توسط موبایل‌های شان ویدیوهایی را ثبت کرده اند که وضعیت این کمپ را بازتاب می‌دهند. در این ویدیوها دیده می‌شوند که اتاق‌های خواب چه اندازه مزدحم و تشناب‌ها کثیف و مملو از زباله اند.
سه تن از این پناهجویان گفتند که از یک سال به این سو در یک اتاق هشت نفری زندگی می‌کنند. اما حکومت بایرن علیا که مسئولیت اداری این اردوگاه را به عهده دارد، این ادعا را رد می‌کند و می‌گوید این وضعیت به خاطری است که این پناهجویان علیه رد تقاضای پناهندگی شان در محکمه شکایت کرده اند. به گفته حکومت، در این اردوگاه انکر وضعیت آرام حکمفرماست.
بررسی این مساله که در این کمپ واقعاَ چه می‌گذرد، دشوار است. زیرا برعلاوه کارمندان و پناهجویان، تنها کارمندان ادارات و سازمان‌های امدادی می‌توانند وارد این مرکز شوند. مقامها درخواست دویچه وله برای بازدید از این مرکز را رد کردند. به این دلیل، بررسی صحت این ادعاها دشوار است.
ویلی درگسلر که به عنوان مسئول ادغام شهر فورستنفلدبروک غالباَ از این مرکز بازدید می‌کند، در گفتگویی با دویچه وله از افرادی صحبت کرد که باید تحت روان درمانی قرار بگیرند، چونکه از اختلالات روانی رنج می‌برند و راجع به خودکشی صحبت کرده اند. درگسلر وضعیت این مرکز را شدیداَ سخت توصیف می‌کند که در درازمدت غیرانسانی است.
درگیری و تشناب‌های کثیف
مراکز انکر به درخواست هورست زیهوفر وزیر داخله آلمان ایجاد شده اند تا همه پروسه پناهندگی در آن اجرا شده و سرعت یابد. هفت مرکز از این گونه در ایالت بایرن وجود دارد و دو مرکز دیگر در ایالت‌های زاکسن و زارلند برنامه ریزی شده است.
یک پناهجوی نایجریایی با نام مستعار بوخی این مرکز را «زندان دومی» عنوان می‌کند و می‌گوید: «من کسانی را می‌شناسم که زندان را نسبت به اینجا ترجیح می‌دهند. می‌توانید این را تصور کنید؟» یک مهاجر افریقایی دیگر با نام مستعار تونی گفت که این مرکز همواره کثیف است و تنها زمانی تمیز می‌شود که مقامها از آن بازدید کنند. او گفت: «زباله در همه جا وجود دارد و از آنجایی که تشناب‌ها زیاد کثیف اند، مردم در بیرون ادرار می‌کنند.»
مقام‌های حکومت بایرن تاکید می‌کنند که تشناب‌های این مرکز پنج بار در روز تمیز می‌شوند. با وجود ویدیوهایی که این پناهجویان از داخل گرفته اند، بررسی این ادعاهای ضد و نقیض دشوار است. یک پناهجوی دیگر نایجریایی می‌گوید: «هرباری که پس به این مرکز برمی‌گردم، غمگین می‌شوم. مسئولان امنیتی برخورد دوستانه ندارند، هیچ کسی برخورد دوستانه ندارد.»
نگرانی‌های صحی
پناهجویان ساکن در این کمپ همچنین از آنچه وضعیت بد خدمات صحی عنوان می‌کنند، شکایت دارند. آن‌ها مدعی اند که تعداد محدودی داکتر در این مرکز وجود دارند و افراد مبتلا با بیماری هیپاتیت ب با دیگران در یک اتاق نگهداری می‌شوند. اما مقام‌های حکومت بایرن برخلاف ادعا می‌کنند که پناهجویان به داکتران ولادی نسائی، داکتران اطفال و روان‌شناسان دسترسی دارند. سخنگوی حکومت بایرن علیا گفت هرگاه پناهجویان به امراضی مبتلا باشند که باید به مقامها خبر داده شود، مسئولان صحی این کار را می‌کنند و افراد مورد نظر در اتاق قرنطین نگهداری می‌شوند.
به گفته حکومت بایرن علیا، در این مرکز یک داکتر در هفته دو و نیم ساعت وقت برای ۱۰۰ پناهجو دارد. به این معنی که این داکتر برای رسیدگی به همه ۸۰۰ پناهجو تنها ۲۰ ساعت وقت دارد.
مقامها از موفقیت سخن می‌گویند
مقام‌های حکومتی به دویچه وله گفتند که این پناهجویان «مطابق اصول معتبر اسکان داده شده اند.» به گفته مقامها، اقامتگاه‌های پناهجویان در این مرکز از نظر اندازه و تجهیزات به شکلی ایجاد شده اند که رفاه و صحت آن‌ها رعایت شود.
یواخیم هیرمن، وزیر داخله ایالت بایرن طرح مراکز انکر را یک موفقیت ارزیابی می‌کند. او می‌گوید: «با مراکز انکر ما به تسریع کل روند [پناهندگی] نائل شده ایم. از زمان رسیدن پناهجو تا تصمیم اداره مهاجرت در مورد دوسیه پناهندگی او کمتر از سه ماه وقت می‌گیرد.»
در اصل محدودیت زمانی برای نگهداری پناهجویان در این مرکز وجود دارد که براساس آن، افراد تنها نهایتاَ تا دو سال و خانواده‌های دارای کودک تا شش ماه می‌توانند در آن نگهداری شوند. اما والدین زیادی به دویچه وله گفتند که مدت طولانی‌تر از این مهلت در این مرکز زندگی می‌کنند. یک زن نایجریایی گفت که یک کودک هشت ماهه دارد که در همین مرکز به دنیا آمده است.
وزیر داخله ایالت بایرن گفت تنها کسانی مدت طولانی در این مرکز می‌مانند که علیه تصمیم اداره مهاجرت در محکمه اعتراض می‌کنند یا درخواست‌های شان رد می‌گردد. هیرمن افزود: «تعدادی هستند که با وجود [رد درخواست پناهندگی] داوطلبانه برنمی‌گردند. آن‌ها تا زمانی در اینجا می‌مانند که پولیس بازگشت آن‌ها را اجرایی کند.»
تلاش به خودکشی
در این مرکز به دلایل امنیتی داشتن برخی وسایل آشپزخانه در اتاق‌ها ممنوع است. درگسلر، مسئول ادغام از این تدابیر انتقاد می‌کند و می‌گوید که وقت در نظر گرفته شده برای این پناهجویان در کانتین کفایت نمی‌کند و به همین خاطر اغلباَ در کانتین درگیری صورت می‌گیرد.
درگسلر توضیح می‌دهد که در جریان توزیع غذا نیز غالباَ جنجال صورت می‌گیرد. در روزهایی که وعده غذایی گوشت است، غالباَ کنترول صورت نمی‌گیرد و برخی پناهجویان بعد از گرفتن یک بار غذا، دوباره در صف ایستاد می‌شوند و به یک تعداد دیگر غذا نمی‌رسد. پناهجویان و مقامها در این رابطه نیز ادعاهای ضد و نقیضی ارائه می‌کنند. تونی گفت: «در چنین روزهایی یک بار هم مسئولان امنیتی برای کنترول نیامده اند.»
طاها، مهاجر یمنی از یک دوست اردنی خود صحبت می‌کند که در ماه مارچ بیش از اندازه تابلیت خورده بود تا به زندگی خود، اندکی پیش از مصاحبه پناهندگی، پایان بدهد. او گفت: «ما فوراَ به آمبولانس زنگ زدیم. وقتی او را از اینجا بردند، تقریباَ بی‌هوش بود.» طاها افزود: «ما زیاد ترسیده بودیم. این اردوگاه یک محل نفرت‌انگیز است.»
دویچه وله توانست به اسناد صحی این پناهجو که تلاش به خودکشی کرده بود، دست یابد. در این اسناد آمده است که این پناهجوی ۲۵ ساله اردنی چندین نوع تابلیت را به قصد این که به زندگی خود پایان بدهد، یک جایی بلعیده بود. طاها گفت که بعد از این حادثه، این دوست‌اش دو هفته در بخش مراقبت روانی قرار داشت. حکومت ایالت بایرن موارد اقدام به خودکشی را تایید نکرد.
برخی کارمندان سازمان‌های امدادی چنین نتیجه گیری می‌کنند که خراب بودن وضعیت این مراکز قصدی است تا پناهجویان از درخواست دادن پناهندگی در آلمان خودداری کنند. کاترینا گروته از سازمان «شورای مهاجرین بایرن» با ابراز این که وضعیت در این کمپ در بایرن بسیار بد است، افزود: «در هر صورت این مراکز ماشین تحذیر [پناهجویان] است، تا آن‌ها را در نبود دورنمایی منتظر بمانند.»
بن کنایت؛ تیسا والتر/ ع. ف.